AdSense

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σαν χθες...

Σαν χθες θυμάμαι που πέρσι τέτοια μέρα είχα πυρετώδεις ετοιμασίες για το πρώτο μας ταξίδι με την Αναστασία..Θα πηγαίναμε Αθήνα εγώ μετά από 5 χρόνια που είχα να κατέβω και η Αναστασία για πρώτη φορά στην ζωή της, για να δούμε μια από τις τέσσερις αδερφικές μου φίλες, το Βιλμάκι, που είχε γίνει μόλις τρεις μήνες πριν μανούλα...φυσικά η Αναστασία δεν καταλάβαινε τίποτα από αυτά που της έλεγα για το καινούργιο νινί της παρέας και για την επίσκεψη μας σ'αυτό, γιατί για εκείνη η προσδοκία ήταν να δει την αγαπημένη της νονά που δυστυχώς έτυχε να μένει τόσο μακρυά μας.Έτσι αυτές οι λίγες στιγμές μαζί με τα κορίτσια μου ήταν πολύτιμες τόσο για μένα όσο και για την μικρή μου....

Οι ετοιμασίες πολλές, γιατί ως γνωστόν αν ταξιδεύεις με ένα μικρό παιδί μπορεί να χρειαστείς ένα σωρό πράγματα και έτσι πρέπει να είσαι πάντα ετοιμοπόλεμη....αν παίρνω μαζί μου στην θάλασσα μια ολόκληρη προίκα,μπορεί κανείς να φανταστεί τι πήρα μαζί μου στο μακρινό αυτό ταξίδι μας,για να διασκεδάζω και για να χορτάσω την Αναστασία τις δέκα αυτές ώρες που μας πήρε για να φτάσουμε από την Καβάλα στην Αθήνα με το τρένο.....Φυσικά το άγχος μου ήταν μεγάλο γιατί και ταξίδευα πρώτη μου φορά τόσο μακρυά με το παιδί αλλά και ήμουν και μόνη μου γιατί ο Δημήτρης είχε δουλειά και δεν μπορούσε να μας συνοδέψει...

Έφτασε τελικά η μεγάλη μέρα της αναχώρησης και με το άγχος να χτυπάει κόκκινο επιβιβαστήκαμε στο τρένο που σε λίγες ώρες θα μας ένωνε με αγαπημένα πρόσωπα...Η μικρή φυσικά ούτε που πήρε χαμπάρι το ταξίδι αφού ήταν η μασκότ του τρένου και εγώ μακάριζα την τύχη μου να έχω ένα τόσο βολικό και ήσυχο παιδί...

άκουγε μουσική στο mp3 της μαμάς της


και είχε ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπάκι της που πραγματικά με έκανε να απορώ πως ένα παιδί μόλις 2,5 χρόνων μπορούσε να είναι τόσο άνετο με όλη αυτή την ταλαιπωρία του τρένου αλλά και πόσο πολύ ανυπομονούσε να δει την νονά και το νινί έτσι έλεγε διαρκώς....


Όποιος ταξιδεύει προς τους δικούς του ανθρώπους, τους αγαπημένους που για κάποιο λόγο μένουν μακρυά και τους στερείται...ξέρει ότι το ταξίδι της μεγάλης συνάντησης όσο μακρινό και να είναι διαρκεί μόνο λίγες στιγμές γιατί η χαρά είναι τόση, που νιώθεις σαν κάθε χιλιόμετρο που διανύεις,κάθε δέντρο ή σπίτι που προσπερνάς σε φέρνει και ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό σου....εκείνο το προορισμό που ξέρεις ότι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και μάτια που όσο καιρό και να έχεις να τα δεις δεν τα λησμονείς ποτέ!

η χαρά της μικρής απερίγραπτη στην αγκαλιά της νονάς της 

1η Αυγούστου λοιπόν και εμείς φτάσαμε Αθήνα και ενωθήκαμε με φίλους παλιούς και νέους...

Αναστασία και Φιρφιρίκος 

γνωρίσαμε το νέο μέλος της παρέας μας..γιατί κάθε φορά που κάποια από εμάς τις τέσσερις φίλες της Λάρισας που περάσαμε τόσα πολλά όταν σπουδάζαμε και μας ένωσαν τόσο βαθιά όλες αυτές οι εμπειρίες, γίνεται μανούλα είναι σαν να προστίθεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια μας...

το νέο μέλος αυτό είναι ένα πανέμορφο μωρό,ένας κορίτσαρος με κάτι μάτια μπλε σαν την θάλασσα που πάντα είναι χαμογελαστό και τις εύχομαι να μείνει πάντα έτσι χαρούμενη και χαμογελαστή....


 και σύντομα θα γίνει και η βάφτιση της...και νονά θα είναι η δική μας νονά και αυτό θα κάνει τους δεσμούς μας πιο ισχυρούς γιατί πλέον δεν θα είναι απλώς η κόρη της καλύτερης μου φίλης αλλά θα γίνει και πνευματική αδερφή της Αναστασίας μου....

Το ταξίδι μας βέβαια είχε και συνέχεια...πήγαμε στον Μαραθώνα στην Σωσώ που βρέθηκε και αυτή εκείνες τις μέρες στην Αθήνα και έτσι ήταν συμπληρωμένο το καρέ της παρέας μας δεν έλειπε καμιά...

Μετά για να εκπληρώσουμε και το τάμα μας στην Τήνο μιας και ήταν και κοντά ο Δεκαπενταύγουστος πήραμε το καράβι με την Ιωάννα ( την νονά) και πήγαμε στο πανέμορφο αυτό νησί τον Κυκλάδων που έχει μια απίστευτη αύρα που σε γαληνεύει και σε ηρεμεί, την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου εκεί..

στο καράβι η Αναστασία είχε την τύχη να δει μια θάλασσα πολύ διαφορετική από αυτή που είχε συνηθίσει με καταγάλανα μεν αλλά άγρια δε νερά που όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν την φόβισε καθόλου..την παρατηρούσε με προσήλωση


περάσαμε υπέροχα και εκεί .. εγώ χόρτασα συζητήσεις και πειράγματα με την κολλητή μου και η μικρή χόρτασε βόλτες, παγωτά και φυσικά αγκαλιές με την νονά..





Όμως όπως όλα τα καλά έτσι και αυτό το ταξίδι , το πρώτο μας ταξίδι μαμάς - κόρης , τελείωσε και έφτασε η ώρα του αποχωρισμού .. στιγμή δύσκολη ειδικά όταν ξέρεις ότι θα κάνεις τουλάχιστον άλλο ένα χρόνο για να δεις αυτούς του πολύτιμους για σένα ανθρώπους....

Η συγκίνηση μεγάλη και ένα βάρος στην καρδιά που προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε με τα τελευταία πειράγματα της στιγμής και φυσικά με υποσχέσεις ότι θα ξανά βρεθούμε το συντομότερο δυνατόν...

τα βλέμματα στο βαγόνι της επιστροφής δεν ήταν τα ίδια, 



εξάλλου όσο ευχάριστο και σύντομο είναι το ταξίδι στην αρχή τόσο κουραστικό και μακρινό είναι στην επιστροφή...η μόνη παρηγοριά ήταν ότι θα μας περίμενε ο μπαμπάς μας στον σταθμό να μας πάει ξανά στο σπίτι, που για όλους αλλά πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί είναι η φωλιά του και το καταφύγιο του...

Κρατήσαμε λοιπόν ανεκτίμητες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο και παρηγορήθηκα με το ότι καμία απόσταση δεν είναι δυνατή να χωρίσει άτομα που αγαπιούνται πραγματικά..



Εις το επανιδείν αγαπημένες μου εξάλλου όταν βρεθούμε ξανά όσος καιρός και να έχει περάσει θα είναι σαν να συναντηθήκαμε εχθές.....

Μαριάννα

2 σχόλια:

Θα χαρούμε να μοιραστείτε τις εντυπώσεις και τις σκέψεις σας μαζί μας...
κακόβουλα και προσβλητικά σχόλια θα διαγράφονται αυτομάτως ...

ευχαριστούμε!!!

Μαριάννα-Σοφία