Ουδέν κακόν αμιγές καλού....

... Καλό μήνα..Έχουμε καιρό να τα πούμε...σκεφτόμουν για όλα αυτά τα καθημερινά που μας συμβαίνουν που άλλες φορές είναι όμορφα ή δύσκολα άλλες πάλι φορές είναι ασήμαντα και χαζά κι όμως όλα αυτά συνθέτουν τις ζωές μας..Οι μικρές μας στιγμές ενώνονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας και αυτό το ονομάζουμε ζωή..Σκεφτόμουν επίσης την προηγούμενη ανάρτηση για την βάφτιση, που αναφέρθηκα στην κρίση και στην επίδραση της πάνω στις ζωές όλων μας ... και την δική μου οικογένεια την επηρέασε, όπως άλλωστε εκατοντάδες άλλες ελληνικές οικογένειες!Εμείς αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στην πόλη που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και που όμως είχαμε εγκαταλείψει γεμάτοι όνειρα πολλά χρόνια πριν, όταν εγώ γύρω στα 19 έφυγα για να σπουδάσω και ο Δημήτρης στα 21 έφυγε για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του σε μια μεγαλύτερη πόλη όπως η Θεσσαλονίκη...Βέβαια φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρεις μαζί με την Αναστασία που δεν καταλαβαίνει τι θα πει κρίση ή ανεργία και που είναι ευτυχισμένη και γεμάτη από την αγάπη μας...πόσο απλή είναι άλλωστε η ζωή για ένα παιδί! Η δική μας υποχρέωση είναι να της δώσουμε αναμνήσεις γεμάτες χαρά,αγάπη και ανέμελες στιγμές,γιατί εξάλλου όλα τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους είναι δωρεάν...δεν θα θυμάται όταν μεγαλώσει τι φαγητό έτρωγε, αν για παράδειγμα έτρωγε πιο συχνά λαχανικά από κρέας ή αν πήγαινε διακοπές σε κοσμοπολίτικα νησιά ή κατασκήνωνε σε κάποια παραλία μαζί με τα αγαπημένα της πρόσωπα τρώγοντας καρπούζι, που διατηρούνταν δροσερό μέσα στην θάλασσα ή καλαμπόκια .... αυτό όμως σίγουρα που θα της μείνει είναι η έκφραση στα πρόσωπα των γονιών της και αυτό είναι που έχει τελικά σημασία!

Άλλοι έφυγαν από τα σπίτια τους για μια καλύτερη τύχη και άλλοι γύρισαν στα πατρικά τους και όμως πάντα υπάρχει κάτι καλό και μια θετική πλευρά σε όλα τα πράγματα,τα νομίσματα άλλωστε πάντα έχουν δυο πλευρές!Οι σχέσεις δοκιμάζονται και οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά γιατί αυτό που μας χαρακτηρίζει τουλάχιστον στην όμορφη χώρα μας, είναι οι αγάπη για την οικογένεια και η αλληλεγγύη, οι γονείς βοηθούν τα παιδιά τους και αυτά με την σειρά τους βοηθούν εκείνους...είναι όμορφο να ξέρεις ότι έχεις άτομα που θα είναι δίπλα σου ότι και κι αν συμβεί , ότι όσες φουρτούνες και μπουρίνια και να έχεις στην ζωή σου αυτοί θα είναι σαν το ουράνιο τόξο που βγαίνει πάντα μετά την καταιγίδα...

Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι εκείνη που λέει ότι η ζωή μας είναι 10% τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και 90% η αντίδραση μας σε αυτά

...ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι όσο δύσκολο και ακατόρθωτο κι αν ακούγεται αυτό , να ζούμε τις στιγμές μας μέχρι το μεδούλι και να μην ξεχνάμε πάντα να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά τα καλά που έχουμε ο καθένας στην ζωή του...είτε αυτό είναι η οικογένεια, τα παιδιά, η υγεία, οι φίλοι........

Θα κλείσω με αυτή την υπέροχη φωτογραφία που ένα από τα μπουρίνια που χάρισε .. το πανέμορφο αυτό ουράνιο τόξο πάνω από το κάστρο της Καβάλας........