ο καιρός που κυλάει....

Μεταξύ καλοκαιριού και Χριστουγέννων η τελευταία φορά που τα είπαμε...
..μα πως περνάει έτσι ο καιρός, κοίτα να δεις που κοντεύει σε λίγες εβδομάδες το Πάσχα.. τώρα το συνειδητοποίησα! Χθες που μιλούσα με την κουμπάρα μου μου είπε κάτι πολύ εύστοχο, " αυτό το 2015 ρε παιδί μου πάει λίγο μανιασμένα... " . Εκεί αγχώθηκα λίγο... έκανα μια νοερή αναδρομή σε όλα αυτά που έγιναν στην ζωή μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ... και ήταν πολλά!!!!
Καταρχάς λίγο μετά την ανάρτηση βρήκα για λίγο καιρό μια δουλειά που με απασχολούσε τα πρωινά και έτσι μου ήταν δυσκολότερο να μη χαθώ... αυτή η δουλειά αν και κράτησε λίγο μου έδωσε πολλά.. γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους.. που ελπίζω να μη χαθούμε τώρα που δεν πίνουμε μαζί τον πρωινό μας καφέ και δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα ευτράπελα που συνέβαιναν καθημερινά.... Έμαθα επίσης καινούργια πράγματα, μέχρι και που ταξίδεψα και στην Αθήνα για το STARTUP ATHENS SAFARI 2014 ...

.. και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, κατά τον Δεκέμβριο η Σωσώ βάφτισε σε μια πανέμορφη τελετή την Μαλαματένια μας και όπως όλες οι φίλες σε τέτοιες στιγμές, έτσι και εγώ μαζί με την Ιωάννα βρεθήκαμε εκεί.... άλλωστε πως ήταν δυνατόν να λείπουμε! Την προηγούμενη μέρα της βάφτισης φτιάχναμε πυρετωδώς τις τελευταίες λεπτομέρειες για να είναι όλα τέλεια... και το αποτέλεσμα για μία ακόμη φορά μας αντάμειψε, όλη η εκκλησία σαν ένα μικρό χριστουγεννιάτικο χωριό.. όλα ήταν σαν από παραμύθι, με γεύσεις από ζαχαρωτά , καραμέλες , μελομακάρονα και πολύ άχνη ζάχαρη για χιόνι.....

Ένας υπέροχος στολισμός από μια υπέροχη μαμά για το ακόμη πιο υπέροχο κοριτσάκι της!!!

..μετά από αυτά η ζωή μπήκε πάλι σε κανονικούς ρυθμούς το 2015 πήρε την θέση του παλιού χρόνου και όπως είπε και η Ιωάννα πάει μανιασμένα...τόσο που ούτε κατάλαβα ότι έρχεται Πάσχα... καλά βέβαια δεν βοηθάει καθόλου και ο καιρός...ετούτη η Άνοιξη παλεύει να επιβληθεί... γιατί στο τέλος θα την προλάβει το καλοκαίρι και θα είναι πολύ αργά...

αυτή είναι η θέα μας από το τζάμι σχεδόν τις περισσότερες μέρες ...μουχλιάσαμε πια!!
Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, όπως άλλωστε είπε και ο Ελύτης την Άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις....

Αυτό έκανα κι εγώ χθες..αποφάσισα να την φτιάξω εγώ και την Άνοιξη και την διάθεση.. μπήκα στο διαδίκτυο, βρήκα όμορφες πασχαλινές κατασκευές για παιδιά μικρά και μεγάλα, όπως θέλω να πιστεύω ότι είμαι και εγώ... και επιδοθήκαμε με πάθος το μεσημέρι μετά το σχολείο μαζί με την Αναστασία για να προλάβουμε να στολίσουμε το σπίτι μας πασχαλιάτικα!!!!

Στεφάνια με πασχαλινά χρωματιστά αυγά!!! Τέλεια ιδέα, μάλιστα φτιάξαμε και ένα για την νονά μας για να της το στείλουμε να το στολίσει και αυτή.

 Ήδη από χθες νιώθω ότι η Άνοιξη δεν θα αργήσει να έρθει... 

https://www.facebook.com/iLoveKavala

εύχομαι όλοι μας να έχουμε ένα υπέροχο Πάσχα και αυτές η μέρες κατάνυξης που πλησιάζουν να μας βάλουν σε σκέψεις.... για το καλό μας ....

Μαριάννα

Μεταξύ καλοκαιριού και Χριστουγέννων......

Μπορεί να είναι και 3 μήνες από τότε που έγραψα κάτι τελευταία φορά...βέβαια μπορεί να κάνω και λάθος, το θέμα είναι ότι εμένα μου φάνηκε αιώνας.
Ας συνοψίσω λίγο αυτά που έγιναν μέσα στο διάστημα που μεσολάβησε....
Έφυγε το καλοκαίρι,που εδώ που τα λέμε ακόμη αναρωτιέμαι αν ήρθε και ποτέ!
Την θέση του πήρε ένας Σεπτέμβριος βιαστικός και περίεργος....έφερε κάποια πράγματα στην ζωή μου αλλά πήρε και κάτι ή μάλλον κάποιον πολύ σημαντικό για μένα.....
Μετά ήρθε ένας καλοκαιρινός σχεδόν, Οκτώβριος που με μπέρδεψε λίγο αλλά τελικά με δικαίωσε για ακόμη μία φορά, ότι φέτος η καλοκαιρία δεν μας καταδέχθηκε....τουλάχιστον εδώ που βρίσκομαι εγώ στον Βορρά. Βέβαια το πιο ωραίο αυτού του μήνα ήταν ότι είδα μετά από ένα χρόνο την κουμπάρα μου που μας επισκέφτηκε προς το τέλος του μήνα....
Τώρα διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, που κάθε φορά τον προσπερνάω χωρίς να του δίνω την πρέπουσα σημασία γιατί πρώτον γενικώς εγώ και ο χειμώνας δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά και δεύτερον γιατί είναι ο μήνας πριν τα Χριστούγεννα που ανυπομονείς να φύγει για να έρθουν επιτέλους οι γιορτές!Έτσι λίγες εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα και είμαστε εδώ για τον πρώτο χειμώνα του blog μας!!!!
Μέσα σε όλα αυτά, το σημαντικό είναι ότι βρήκα και δουλειά και τώρα προσπαθώ να προσαρμόσω στην καθημερινότητα μας και τον καινούργιο ρόλο που έχω αναλάβει....

Κάπου στο blog της αγαπημένης μου Κατερίνας ,κάποια στιγμή στο παρελθόν είχα διαβάσει την φράση ότι πλέον η αγαπημένη μου εποχή θα είναι αυτή που έρχεται ή κάπως έτσι το διατύπωνε , συγχώρεσε με Κατερίνα αν το παραποίησα λιγάκι, πάντως το νόημα είναι να μην σκάμε για τις μέρες που έφυγαν αλλά να ζούμε τις μέρες που θα έρθουν όσο καλύτερα μπορούμε......

Ελπίζω να μας φέρει τα καλύτερα ο φετινός χειμώνας ....

Σας αφήνω με μια φωτογραφία με δυο αγαπημένες φίλες , κουμπάρες , αδερφές .......

Καληνύχτα

Μ.

Μπερδεμένη εποχή....

Καλώς ήρθες φθινόπωρο!
Ανοίγω την αγκαλιά μου να σε καλωσορίσω κι ας ξέρω ότι τα δώρα που μου φέρνεις είναι πάντα λίγο μελαγχολικά.
Σε συναντώ με χαρά κάθε χρόνο αλλά και λίγο σφιγμένα, λίγο με θλίψη και μπερδεμένα συναισθήματα.
Εγώ φταίω, όχι εσύ...
Είναι που αισθάνομαι ότι αυτή την εποχή του χρόνου πρέπει να σοβαρευτώ να βάλω την ζωή μου σε τάξη, να οργανωθώ.....
Πώς οργανώνεται όμως το χάος;
Η αβεβαιότητα πώς μπαίνει σε καλούπια;
Την ανασφάλεια να την σηκώσω με τα καλοκαιρινά ή να την αφήσω κάπου εύκολα προσβάσιμη;
Να προσπαθείς να βελτιωθείς. Συνεχώς να κάνεις βήματα προς την εξέλιξη σε όλους τους τομείς και σε όλες τις βαθμίδες της προσωπικότητας σου και του χαρακτήρα σου. Να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, να είσαι αισιόδοξη, να χαμογελάς.
Και όμως λίγο να σου γνέψει η οικονομική ανασφάλεια έξω από το παράθυρο παγώνεις.
Τα μαύρα σύννεφα σε τυλίγουν.
Οι επιλογές ανύπαρκτες, οι υποχρεώσεις πολλές. Το νοίκι, η ΔΕΗ, οι εγγραφές των παιδιών, το πάρτι για τα γενέθλια που θέλει η μικρή και σκέφτομαι πως;
Δεν πιστεύω σ' αυτόν τον Θεό (χρήμα) των μικρών πραγμάτων αλλά αυτό δεν κάνει καμία διαφορά. Αυτός υπάρχει. Τον λατρεύουν, τον προσκυνάνε, τον κάνουν παντιέρα για αδικίες και πολέμους.
Και εγώ τι υποκρίτρια.
Όσο υπήρχε στα χέρια μου, στο σπίτι μου, στη ζωή μου ήμουν χαρούμενη, του έκανα τα χατίρια, ήμουν σπάταλη, ήθελα ήθελα και μετά έφυγε, χάθηκε.
Σοκ, προδοσία και ύστερα ήρθε η ενδοσκόπηση.
Ποία είμαι; Τι θέλω; Γιατί το θέλω;
Έχω γίνει το καλύτερο φιλαράκι του εαυτού μου.
Από την άλλη η ντουλάπα μου έχει φοβερές ελλείψεις, για παπούτσια δεν το συζητώ, τα καλλυντικά ελπίζω να μην έχουν ημερομηνία λήξης, και όσο με πιάνει το παράπονο για όλα αυτά τόσο πιο χάλια νιώθω, τόσο επιφανειακή και λίγη.

 Αυτογνωσία είναι αυτό που με έπιασε ή τρέλα;

 Τέλος πάντων πώς το λένε ότι πρέπει να πέφτεις 7 φορές και να σηκώνεσαι 8.
 Ε! Και λίγη εξάσκηση στην ισορροπία σου δεν βλάπτει.

Συγνώμη σας είπα το φθινόπωρο με μπερδεύει...

Σοφία.

15 Αύγουστος...

15 Αύγουστος..... για πολλούς από εμάς σημαίνει την έναρξη των καλοκαιρινών αδειών μιας και είναι η αγαπημένη ημερομηνία όλων για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, για άλλους πάλι μπορεί να σημαίνει ακόμη και  το τέλος του καλοκαιριού  που μετά από αυτήν την ημερομηνία σιγά σιγά όλα θα έρθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς μέχρι τον Σεπτέμβριο όπου θα μπουν τα κεφάλια μέσα για τα καλά...

Ε όχι εμείς δεν το βλέπουμε έτσι, φέτος δεν είχαμε βέβαια την ευκαιρία να ταξιδέψουμε για μέρη μακρινά, ούτε όμως δεχόμαστε ότι φτάνει το τέλος του αγαπημένου μας καλοκαιριού, άλλωστε η σημερινή μέρα σημαίνει άλλα πολλά για την οικογένεια μας...Καταρχήν η πολυαγαπημένη μας μαμά έχει και γενέθλια και την ονομαστική της γιορτή ..

έπειτα κατά συνέπεια έχει την ονομαστική της γιορτή και η μικρή μου ανιψιά η Δέσποινα, οπότε διπλή γιορτή για μας!!!! 

Επιπλέον, είναι πάντα αυτή η περίοδος του καλοκαιριού που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περίμενα πως και πως γιατί συνδυάζονταν και οι διακοπές των θείων μου από την Πτολεμαΐδα και πάντα μας ένωναν καταλήγοντας σε μεγάλα φαγοπότια και ατελείωτες ώρες στο χωριό.

Έτσι έγινε και φέτος και πήγαμε όλοι μαζί να την γιορτάσουμε αυτή την διπλή χαρά μαζί με αγαπημένους ανθρώπους όπως της αρμόζει... 

Όμως πέρα από την επίσκεψη σε συγγενείς, πέρα από τα ψησίματα κάθε λογής κρέατος και φυσικά το κλείσιμο με το απαραίτητο γλυκό είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε στα παιδιά μας και τις υπέροχες ομορφιές της περιοχής μας.. Έτσι επισκεφτήκαμε τους καταρράκτες στο μονοπάτι της Παλαιάς Καβάλας που είναι πραγματικά εκπληκτικό μέρος και αξίζει να το επισκεφτεί κανείς.

Ετοιμαστήκαμε λοιπόν με τα παιδιά, πήραμε μικρά σνακ και νερά για τον δρόμο και ξεκινήσαμε γεμάτοι χαρά γι αυτήν την περιπέτεια όπως την αποκάλεσαν την εξόρμηση μας , τα πιτσιρίκια!

Φυσικά όπως όλα τα παρόμοια μέρη είχε και αυτό την δυσκολία του όχι μεγάλη, αλλά για τα παιδικά μάτια το περπάτημα από το αυτοκίνητο μέχρι τους καταρράκτες μέσα από το μονοπάτι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία.....

και περπατούσαμε ...... και περπατούσαμε......

Ώσπου φτάσαμε και αντικρίσαμε αυτό.....

...και όλοι κυριολεκτικά ξετρελάθηκαν με τα νερά, την δροσιά και όλη την ενέργεια του επίγειου αυτού παράδεισου, που βρίσκεται μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καβάλα κι όμως ακόμη και εγώ τον πρωτογνώρισα μόλις λίγα χρόνια πριν...

Τσαλαβουτίξαμε στα κρυστάλλινα και παγωμένα νερά, βγάζοντας επιφωνήματα από το κρύο που νιώσαμε στα πόδια μας... βγήκαμε φωτογραφίες παντού μέσα στο νερό , έξω από νερό

 πάνω σε δέντρα και γεφύρια

 και γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με οξυγόνο και τις μπαταρίες μας με ενέργεια από την φύση... τι καλύτερο!!!!

Επιστρέφοντας αργότερα για φαγητό στο σπίτι, είχαμε ήδη κρυφά ανανεώσει το ραντεβού μας ξανά στο ίδιο μέρος το συντομότερο δυνατόν και το καλύτερο ήταν ότι η Δέσποινα που είχε και την γιορτή της σήμερα, φεύγοντας από εκεί μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής της.....

Τι να της πω χαμογελώ απλώς και της εύχομαι κάθε μέρα από δω και πέρα να είναι η καλύτερη της ζωής της...

Χρόνια πολλά Μαμά , Χρόνια πολλά Δεσποινιώ , Χρόνια πολλά σε όλους και όλες όσες γιόρταζαν σήμερα όπου και αν βρίσκονταν ... και του χρόνου με υγεία!!!

Καλό βράδυ και μην ξεχνάτε το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ!!!!

Μαριάννα

Θέλω να γίνω ξανά παιδί....

Τα μεσημέρια συνήθως στρώνω στην Αναστασία μαξιλάρια και σεντόνια στο σαλόνι και βλέποντας λίγη τηλεόραση την παίρνει ένας γλυκός μεσημεριανός ύπνος. Αυτό συμβαίνει συνήθως όπως είπα, γιατί κάποιες φορές έχει άλλα σχέδια το πιτσιρίκι....μια από αυτές τις φορές ήταν και η σημερινή.
Έστρωσα στον καναπέ το σεντόνι της, της έφερα το μαξιλάρι και το αγαπημένο της αρκουδάκι, που για την ακρίβεια είναι ιππόκαμπος, και ξάπλωσα κι εγώ μαζί της μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Σε κάποια στιγμή με αιφνιδίασε γιατί βλέποντας ότι δεν έχει τίποτα αξιόλογο να δούμε στην τηλεόραση μου είπε να βάλω ένα παιδικό dvd να δει, αφού αυτά που είχε η τηλεόραση δεν της αρέσουν γιατί είναι μεγαλίστικα....

Ναι, η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν το μεγαλίστικα και είχε δίκιο, μόλις παρατήρησα καλύτερα αυτό που έπαιζε εκείνη την ώρα στα περισσότερα κανάλια ή θα ήταν ειδήσεις για σκοτωμούς, πολέμους και επικίνδυνους ιούς που έχουν ξεφύγει εκτός ελέγχου ή θα ήταν κουτσομπολίστικες εκπομπές για το που θα κάνουν τα μπάνια τους η διάσημοι και πάει λέγοντας... θυμήθηκα τότε που ήμουν και εγώ στην ηλικία της και απορούσα πως μπορούν να τα παρακολουθούν όλα αυτά οι μεγάλοι...

Σαν κεραυνός μου ήρθε η ατάκα της μικρής και από εκείνη την ώρα μόνο αυτό σκέφτομαι... το πόσο υπέροχο είναι να είναι κανείς παιδί! Γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι όλοι μας είμαστε ακόμη παιδιά, απλώς οι περισσότεροι από μας φροντίσαμε να το κοιμίσουμε σε ένα δωμάτιο του μυαλού μας πίσω πίσω στριμωγμένο μαζί και με όλα εκείνα τα όνειρα που κάναμε όταν ήμασταν μικροί. Πόσο τυχεροί και ευλογημένοι είναι οι άνθρωποι που δεν το έχασαν ποτέ...τώρα το αντιλαμβάνομαι!!

Θέλω και εγώ να ξανά βρω το παιδί μέσα μου, θέλω να είμαι τόσο ξέγνοιαστη που να μπορώ να κοιμηθώ όπου βρω και όπως βρω χωρίς έννοιες...

θέλω να είμαι ξανά τόσο αυθόρμητη και αληθινή που κάθε μου συναίσθημα να καθρεφτίζεται στην έκφραση του προσώπου μου...

θέλω να είμαι τόσο χαρούμενη και ανέμελη που να χορεύω και να τραγουδώ  χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι γύρω μου σαν να υπάρχω μόνο εγώ σε ολόκληρο τον κόσμο ....

ΘΕΛΩ απλά να ξανά γίνω παιδί, να είμαι τόσο καθαρή και ευτυχισμένη όπως είναι ένα παιδί, να μετρά για μένα κάθε στιγμή, να ενθουσιάζομαι με το παραμικρό και να χαμογελώ για ασήμαντα μικρο πράγματα κάνοντας τους γύρω μου να απορούν..... στα παιδιά κρύβεται το μυστικό της ευτυχίας... πλέον το ξέρω, το βλέπω!

Θέλω να βρω αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που μου έχει λείψει τόσο.. μπορώ; 

και φυσικά μπορώ...όλοι μας μπορούμε γιατί υπάρχει κάπου εκεί βαθιά μέσα μας και περιμένει να το ξυπνήσουμε...

Ξυπνήστε παιδιά ήρθε η ώρα...

καλό βράδυ

Μαριάννα

Σαν χθες...

Σαν χθες θυμάμαι που πέρσι τέτοια μέρα είχα πυρετώδεις ετοιμασίες για το πρώτο μας ταξίδι με την Αναστασία..Θα πηγαίναμε Αθήνα εγώ μετά από 5 χρόνια που είχα να κατέβω και η Αναστασία για πρώτη φορά στην ζωή της, για να δούμε μια από τις τέσσερις αδερφικές μου φίλες, το Βιλμάκι, που είχε γίνει μόλις τρεις μήνες πριν μανούλα...φυσικά η Αναστασία δεν καταλάβαινε τίποτα από αυτά που της έλεγα για το καινούργιο νινί της παρέας και για την επίσκεψη μας σ'αυτό, γιατί για εκείνη η προσδοκία ήταν να δει την αγαπημένη της νονά που δυστυχώς έτυχε να μένει τόσο μακρυά μας.Έτσι αυτές οι λίγες στιγμές μαζί με τα κορίτσια μου ήταν πολύτιμες τόσο για μένα όσο και για την μικρή μου....

Οι ετοιμασίες πολλές, γιατί ως γνωστόν αν ταξιδεύεις με ένα μικρό παιδί μπορεί να χρειαστείς ένα σωρό πράγματα και έτσι πρέπει να είσαι πάντα ετοιμοπόλεμη....αν παίρνω μαζί μου στην θάλασσα μια ολόκληρη προίκα,μπορεί κανείς να φανταστεί τι πήρα μαζί μου στο μακρινό αυτό ταξίδι μας,για να διασκεδάζω και για να χορτάσω την Αναστασία τις δέκα αυτές ώρες που μας πήρε για να φτάσουμε από την Καβάλα στην Αθήνα με το τρένο.....Φυσικά το άγχος μου ήταν μεγάλο γιατί και ταξίδευα πρώτη μου φορά τόσο μακρυά με το παιδί αλλά και ήμουν και μόνη μου γιατί ο Δημήτρης είχε δουλειά και δεν μπορούσε να μας συνοδέψει...

Έφτασε τελικά η μεγάλη μέρα της αναχώρησης και με το άγχος να χτυπάει κόκκινο επιβιβαστήκαμε στο τρένο που σε λίγες ώρες θα μας ένωνε με αγαπημένα πρόσωπα...Η μικρή φυσικά ούτε που πήρε χαμπάρι το ταξίδι αφού ήταν η μασκότ του τρένου και εγώ μακάριζα την τύχη μου να έχω ένα τόσο βολικό και ήσυχο παιδί...

άκουγε μουσική στο mp3 της μαμάς της

και είχε ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπάκι της που πραγματικά με έκανε να απορώ πως ένα παιδί μόλις 2,5 χρόνων μπορούσε να είναι τόσο άνετο με όλη αυτή την ταλαιπωρία του τρένου αλλά και πόσο πολύ ανυπομονούσε να δει την νονά και το νινί έτσι έλεγε διαρκώς....

Όποιος ταξιδεύει προς τους δικούς του ανθρώπους, τους αγαπημένους που για κάποιο λόγο μένουν μακρυά και τους στερείται...ξέρει ότι το ταξίδι της μεγάλης συνάντησης όσο μακρινό και να είναι διαρκεί μόνο λίγες στιγμές γιατί η χαρά είναι τόση, που νιώθεις σαν κάθε χιλιόμετρο που διανύεις,κάθε δέντρο ή σπίτι που προσπερνάς σε φέρνει και ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό σου....εκείνο το προορισμό που ξέρεις ότι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και μάτια που όσο καιρό και να έχεις να τα δεις δεν τα λησμονείς ποτέ!

η χαρά της μικρής απερίγραπτη στην αγκαλιά της νονάς της 

1η Αυγούστου λοιπόν και εμείς φτάσαμε Αθήνα και ενωθήκαμε με φίλους παλιούς και νέους...

Αναστασία και Φιρφιρίκος 

γνωρίσαμε το νέο μέλος της παρέας μας..γιατί κάθε φορά που κάποια από εμάς τις τέσσερις φίλες της Λάρισας που περάσαμε τόσα πολλά όταν σπουδάζαμε και μας ένωσαν τόσο βαθιά όλες αυτές οι εμπειρίες, γίνεται μανούλα είναι σαν να προστίθεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια μας...

το νέο μέλος αυτό είναι ένα πανέμορφο μωρό,ένας κορίτσαρος με κάτι μάτια μπλε σαν την θάλασσα που πάντα είναι χαμογελαστό και τις εύχομαι να μείνει πάντα έτσι χαρούμενη και χαμογελαστή....

 και σύντομα θα γίνει και η βάφτιση της...και νονά θα είναι η δική μας νονά και αυτό θα κάνει τους δεσμούς μας πιο ισχυρούς γιατί πλέον δεν θα είναι απλώς η κόρη της καλύτερης μου φίλης αλλά θα γίνει και πνευματική αδερφή της Αναστασίας μου....

Το ταξίδι μας βέβαια είχε και συνέχεια...πήγαμε στον Μαραθώνα στην Σωσώ που βρέθηκε και αυτή εκείνες τις μέρες στην Αθήνα και έτσι ήταν συμπληρωμένο το καρέ της παρέας μας δεν έλειπε καμιά...

Μετά για να εκπληρώσουμε και το τάμα μας στην Τήνο μιας και ήταν και κοντά ο Δεκαπενταύγουστος πήραμε το καράβι με την Ιωάννα ( την νονά) και πήγαμε στο πανέμορφο αυτό νησί τον Κυκλάδων που έχει μια απίστευτη αύρα που σε γαληνεύει και σε ηρεμεί, την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου εκεί..

στο καράβι η Αναστασία είχε την τύχη να δει μια θάλασσα πολύ διαφορετική από αυτή που είχε συνηθίσει με καταγάλανα μεν αλλά άγρια δε νερά που όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν την φόβισε καθόλου..την παρατηρούσε με προσήλωση

περάσαμε υπέροχα και εκεί .. εγώ χόρτασα συζητήσεις και πειράγματα με την κολλητή μου και η μικρή χόρτασε βόλτες, παγωτά και φυσικά αγκαλιές με την νονά..

Όμως όπως όλα τα καλά έτσι και αυτό το ταξίδι , το πρώτο μας ταξίδι μαμάς - κόρης , τελείωσε και έφτασε η ώρα του αποχωρισμού .. στιγμή δύσκολη ειδικά όταν ξέρεις ότι θα κάνεις τουλάχιστον άλλο ένα χρόνο για να δεις αυτούς του πολύτιμους για σένα ανθρώπους....

Η συγκίνηση μεγάλη και ένα βάρος στην καρδιά που προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε με τα τελευταία πειράγματα της στιγμής και φυσικά με υποσχέσεις ότι θα ξανά βρεθούμε το συντομότερο δυνατόν...

τα βλέμματα στο βαγόνι της επιστροφής δεν ήταν τα ίδια, 

εξάλλου όσο ευχάριστο και σύντομο είναι το ταξίδι στην αρχή τόσο κουραστικό και μακρινό είναι στην επιστροφή...η μόνη παρηγοριά ήταν ότι θα μας περίμενε ο μπαμπάς μας στον σταθμό να μας πάει ξανά στο σπίτι, που για όλους αλλά πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί είναι η φωλιά του και το καταφύγιο του...

Κρατήσαμε λοιπόν ανεκτίμητες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο και παρηγορήθηκα με το ότι καμία απόσταση δεν είναι δυνατή να χωρίσει άτομα που αγαπιούνται πραγματικά..

Εις το επανιδείν αγαπημένες μου εξάλλου όταν βρεθούμε ξανά όσος καιρός και να έχει περάσει θα είναι σαν να συναντηθήκαμε εχθές.....

Μαριάννα

Αθάνατη Ελληνίδα Μάνα!!!!

Μερικά χρόνια πριν, όχι πολλά, οι εξορμήσεις μας για θάλασσα περιελάμβαναν λεφτά,κλειδιά,κινητά, πετσέτες,ρακέτες και κανένα αντηλιακό με δείκτη προστασίας το πολύ 6 και φυσικά χωρίς πρόγραμμα για το που θα πάμε και για το πόση ώρα θα καθίσουμε...Αυτά ήταν πριν, όπως είπα,πριν δηλαδή όλοι σχεδόν οι φίλοι κάνουμε παιδιά και χρειαστεί να κουβαλάμε όλη μας την προίκα από το σπίτι στην παραλία. Αυτή η προίκα συνήθως περιλαμβάνει αλλαξιές για τα παιδιά τουλάχιστον 6-7 αφού θέλουν να βουτάνε στη θάλασσα συνέχεια, καπέλα, αντηλιακά με το μικρότερο δείκτη προστασίας πλέον να είναι 30,

και φυσικά με χυμούς, σνακ , καλαμπόκια, φρούτα και ότι άλλο χρειάζεται ένας μέσος άνθρωπος για να επιβιώσει άνετα για περίπου ένα μήνα σε κάποιο έρημο νησί.....(εντάξει το ξέρω υπερβάλω λίγο)

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από χρόνια παρατήρησης του φαινομένου αυτού, του να κουβαλάς δηλαδή ότι υπάρχει και δεν υπάρχει στο σπίτι μαζί σου στην παραλία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι  είναι καθαρά ελληνικό. Δεν έχω δει ούτε ένα ζευγάρι τουριστών από το εξωτερικό να έχει μαζί του τόσα πράγματα....είναι φοβερό!Άσε το άλλο, τρέχεις εσύ η γνήσια Ελληνίδα μάνα σαν την τρελή πάνω κάτω στην παραλία να βάλεις αντηλιακό στο παιδί, να το ταΐσεις κάτι γιατί δεν έφαγε τίποτα τα τελευταία πέντε λεπτά,να του κάνεις παρατηρήσεις για να καθίσει φρόνιμα και να μην ενοχλεί τους υπόλοιπους λουόμενους, να το αλλάξεις μαγιό μη κρυώσει, αφού βέβαια έχουν ήδη μελανιάσει τα χείλη του από τις πολλές ώρες μέσα στο νερό και σαν να μην έφταναν όλα αυτά να μη χάνεις και ούτε ένα γραμμάριο από το τόσο τρέξιμο πέρα δώθε...Αδικία! Έπειτα σου έρχεται και η άλλη η ξένη με τα τρία παιδιά να παίζουν στην παραλία χωρίς αντηλιακό παρακαλώ!!! άκουσον άκουσον! χωρίς να τα μπουκώνει ανά τρία λεπτά μην τυχόν και πεινάσουν, χωρίς να τους φωνάζει να μην πετάνε πέτρες στο κεφάλι της κυρίας που ξαπλώνει ανέμελη στην διπλανή ομπρέλα και το καλύτερο; με μια κορμάρα δυο μέτρα και ας είναι και τα τρία παιδιά δικά της...όχι ας μου πει κάποιος αν δεν είναι αυτό αδικία, τότε τι είναι;

Εμείς πάντως όταν πάμε θάλασσα,είμαστε πλήρως εξοπλισμένοι, οι δε μπαμπάδες με όλα τα απαραίτητα για την ασφάλεια των παιδιών και για την σίτιση μας και οι δε μαμάδες με άπειρη υπομονή ώστε να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με τα πιτσιρίκια...

το καλύτερο είναι ότι το φετινό καλοκαίρι απαραίτητο αξεσουάρ όπως έχει γράψει και η αδερφή μου είναι και οι βροχές που μας πιάνουν κατά την διάρκεια της παραμονής μας, άλλα που έχουμε συνηθίσει πλέον τόσο πολύ που ούτε καν μας βάζουν στην σκέψη να εγκαταλείψουμε το μπάνιο μας...αντιθέτως προσωπικά μου δίνουν υπέροχο υλικό για φωτογραφίες σαν και αυτή.....

παρ όλη όμως την κούραση και την ταλαιπωρία που τραβάμε σχεδόν όλες οι οικογένειες στις παραλίες υπάρχουν και κάτι εικόνες....

όπως αυτές με τα παιδιά να παίζουν εκστασιασμένα μέσα στο νερό, με την απόλυτη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους και τις χαρούμενες φωνούλες τους που δεν τις αλλάζεις με τίποτα....και σκέφτεσαι ότι πλέον όπως και όταν ήσουν εσύ παιδί αυτές οι καλοκαιρινές αναμνήσεις είναι που θα τους κάνουν να νοσταλγούν τα καλοκαίρια των παιδικών τους χρόνων....

και είναι και κάτι άλλες στιγμές που χάνεται το βλέμμα σου στο μαγευτικό τοπίο και σε όλα αυτά που σε κάνουν να ηρεμείς.... 

στη βόλτα μας συνήθως έχουμε καλή παρέα...

και να ξεχνάς για λίγα λεπτά άγχος, προβλήματα και αγωνίες...που εξαφανίζουν την κούραση ως δια μαγείας και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις για ακόμη μια φορά ότι έστω και έτσι με όλα τα ευτράπελα, αυτά τα καλοκαίρια με την οικογένεια και ειδικά με τα παιδιά, είναι τα ωραιότερα καλοκαιριά της ζωής σου....

καλό βράδυ φίλοι μου,

Μαριάννα